Ramy prawne dotyczące zatrudnienia i delegowania obywateli państw trzecich od dawna są przedmiotem dyskusji akademickich i eksperckich, a także interpretacji Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Te interpretacje okazały się bardzo pomocne wobec braku odrębnych przepisów unijnych pozostawiających dostęp cudzoziemców do krajowych rynków pracy autonomii państw członkowskich. Skala zjawiska była niewielka. Do czasu…
Rosyjska agresja na Ukrainie wywołała masowy napływ przesiedleńców wojennych z Ukrainy do Unii Europejskiej. Ochrona tymczasowa rozwiązuje problem ich legalnego pobytu i zatrudnienia w poszczególnych państwach członkowskich ale nie rozstrzyga kwestii przemieszczania się wewnątrz UE, często uniemożliwiając korzystanie ze swobody świadczenia usług przez pracodawców zatrudniających przesiedleńców wojennych. To rodzi pilną potrzebę uproszczenia procedur delegowania obywateli państw trzecich w ramach swobody świadczenia usług i egzekwowania wypracowanych przez lata i potwierdzonych wyrokami TSUE dobrych praktyk w tej dziedzinie.
Cechą wyróżniającą tę falę migracji jest jej niezarobkowy charakter. Mamy do czynienia z uciekinierami wojennymi, głównie kobietami i ich dziećmi. Ich integracja z rynkiem pracy UE jest najlepszą formą pomocy, tym ważniejszą, że są to osoby bardziej narażone na zagrożenia niż obywatele UE. Zapobieganie nadużyciom i wykorzystywaniu ich przymusowego położenia wymaga bardziej rygorystycznych procedur.
Mamy zatem wykluczające się działania: skala zjawiska wymaga uproszczenia procedur, a charakter migracji – ich zaostrzenia.
Czy Unia jest gotowa na kompromis między tymi dwoma potrzebami?
